نامه

حتی در بازی های کودکی ام در بهانه گیری های کودکی ام،عشق را می شناختم. در کودکی نیز  دیگران را بالا می کشیدیم و در بازی و لذت خود شریک می کردیم. با همدیگر بازی می کردیم و هیچ وقت همدیگر را بازی نمی دادیم. در آن بازی ها هم دنبال معشوقه بودم. همیشه فکر می کردم معشوقه یک بازی ناشناخته، لذت بخش و نادر است. برای همین بهانه می گرفتم و خانواده را مجبور می کردم تا با من بازی کنند. هرچه بزرگ تر می شدم بیشتر به معشوقه نزدیک می شدم و بیشتر مشتاق خبری از او می شدم. همیشه دلم می خواست برایم «نامه» بنویسد. هنوز هم مشتاق نامه هستم، مشتاق شنیدن، خواندن و خبرم. انگار در این روزها، اشتیاق، رقیب سرسخت عشق شده است ...

پیام/آوار